Szkolenia i warsztaty:

• 1. Głęboki masaż tajski Jivaka - 3 stopnie - https://www.jivaka.pl/ (Gunter Kruger, Karol Głowacki)

  2. Masaż tajski: Ochrona ciała i umysłu. Pozycja na plecach i boczna (Krzysztof Szabat)

  3. Masaż tajski: Ochrona ciała i umysłu. Pozycja na brzuchu (Krzysztof Szabat)

  4. Masaż tajski: Pozycja siedząca (Krzysztof Szabat)

  5. Masaż tajski: Brzuch (Paweł Janiszewski) 

  6. Masaż tajski: Kanały energetyczne (Krzysztof Szabat)

  7. Tajski masaż stemplami ziołowymi

  8. Masaż tajski stóp

  9. Masaż klasyczny kurs rozszerzony (klasyczny, sportowy, izometryczny, kontralateralny, odchudzający, relaksacyjny)

  10. Masaż klasyczny ręki

  11. Masaż klasyczny stóp z elementami refleksologii

  12. Masaż powięziowy głowy: Usuwanie bólu głowy

  13. Japoński masaż twarzy KOBIDO

No właśnie. Jak zwykle nasz mózg domaga się definicji. Wszystkiego. Spróbuję...

• • Masaż w kulturze zachodniej

Rehabilitacja – trzeba popracować tam, gdzie boli. Tak było do niedawna, ale na szczęście rośnie liczba terapeutów potrafiących wykorzystać wciąż jeszcze nie tak powszechną wiedzę dotyczącą powięzi. 

SPA – nic nie boli. Potrzebuje tego głównie nasza głowa. Ma być przyjemnie, relaksująco, pachnąco. Najlepiej czekoladowo. Też fajnie. 

• • Masaż w kulturze wschodniej

Ten prawdziwy, wykonywany zgodnie z zaleceniami starych mistrzów to lekarstwo. Terapia. Może być głęboka i bolesna, może być delikatna i przyjemna. Ważne są energia, uważność, oddech, tempo. Kto był w Tajlandii, Kambodży itd., ten wie, że w turystycznych miejscach najczęściej odbywa się coś, co można nazwać tylko „klepaniem mięsa”. Znam osoby, które po powrocie do kraju, kiedy widzą reklamę np. masażu tajskiego, mają negatywne skojarzenia. A szkoda, bo kultury wschodnie mają wspaniałą tradycję uzdrawiania dotykiem.

• • Tajski, shiatsu, szwedzki czy...

Masaż (czy raczej – terapia) nie ma paszportu. To tylko nazwy. Techniki wschodu się przenikają.  

Gdyby ktoś jeszcze 5 lat temu powiedział mi, że będę dotykał obcych ludzi, założyłbym się o butelkę najlepszego rumu, że się myli. I przegrałbym. Zaczęło się od książki do nauki japońskiego masażu shiatsu. Książki pożyczonej od trenera aikido. Usłyszałem wtedy ciekawe zdanie. Brzmiało mniej więcej tak: „Jeśli chcesz nauczyć sie ranić, najpierw naucz się leczyć”. 

Na początku potraktowałem tę książkę jako ciekawostkę. Przecież każdy człowiek o zdrowych zmysłach wie, że manualnych umiejętności nie można nauczyć się ani z książek, ani korespondencyjnie. Wiem, bo pamiętam, jak kilkanaście lat temu śniło mi się paralotniarstwo. Dostałem wtedy od żony poradnik Nauka paralotniarstwa w weekend i mimo szczerych chęci nie zostałem paralotniarzem ;-) Jeszcze :-)

Z tą pozycją było inaczej. Książka była na tyle ciekawa, że będąc w połowie, zacząłęm pracę. Pierwsze „ofiary”, które mi zaufały, to oczywiście rodzina. Spodobało im się na tyle, że terapia została stałym punktem spotkań świątecznych. Było po prostu miło...

W międzyczasie z powodu kontuzji barku aikido zamieniłem na tai chi, a moja kariera – wielkie słowo – zmierzała w stronę żagli. W grudniu 2018, tuż po wyjeździe z przyjaciółmi do Tajlandii na cudowny rejs, którego ważnym elementem było poddawanie się różnej maści masażom, pomyślałem o kursie. Przypadkowo zwolniło się miejsce w grupie Krzyśka Szabata. Wylądowałem z niesamowitymi ludźmi na nieznanej planecie. Było tak genialnie, że postanowiłem tę planetę eksplorować dalej. Potem były kolejne warsztaty, szkolenia i liczne praktyki z innymi terapeutami. Bardzo pomocne w rozwoju okazały się książkowe podstawy shiatsu i praca z oddechem z tai chi. Rozwój trwa nadal.

Dziękuję z całego serca wszystkim, którzy pomogli i nadal pomagają mi w rozowoju: Krzyśkowi Szabatowi, Kasi Skibickiej, Karolowi Głowackiemu, Wojtkowi Markowskiemu, Oli Jaworskiej, Guenterowi Kruegerowi, Pawłowi Jasińskiemu. Dziękuję również Adamowi Tarasiewiczowi i Małgosi Worsztynowicz, Rafałowi Szulkowskiemu ze szkoły tai chi & shaolin z Sopotu i Romanowi Wódkiewiczowi.